آوردن معنا و محوری تازه برای زندگی بود ، نه نحوه ی تازه ای از زندگی.
گفتند اگر تجارت می کنید اگر ازدواج می کنید اگر حج می روید اگر قربانی می کنید اگر دوستی می ورزید اگر جنگ می کنید همه را عطف به کانون معنایی تازه و به خاطر آن انجام دهید...
عبادات را هم برای تأمین و حفظ آن کانون معنایی تعلیم دادند...
اگر پیامبر اسلام احکامی اجتماعی آورده ، این احکام متکی به عرفیات جامعه بود و عمدتاً به کار فصل خصومات می آمد...
مورخان و فقها گفته اند ٩٩ درصد احکام اجتماعی اسلام ، امضایی اند و در جامعه ی عربی سابقه داشته اند...
یعنی پیامبر بر همان آدابی که در جامعه ی عربی جاری بوده ، صحه گذاشته و بدانها مشروعیت بخشیده و با تغییرات و تعدیلاتی به درون شرع اسلام آورده است...
و لذا به راحتی می توان گمان زد که اگر پیامبر در عصر ما ظهور میکرد ، بدون دست زدن به کثیری از اَشکال زندگی امروزین ، محور و کانون معنوی جدیدی برای زندگی می آورد.
یعنی نه یک نظریه ی علمی- فلسفی جدیدی عرضه می کرد و نه یک نظام تکنولوژیک – صنعتی تازه ای ، بلکه با قبول عرف عصر از مردم می خواست تا حیاتشان را به کانون معنوی دین معطوف کنند.
اصلاح دینی هم در عصر جدید معنایی غیر از این ندارد و به جای انکه به ترمیم فقه و حقوق همت در بندد به احیا و بسط تجربه نبوی اهتمام میورزد.
مصلحان باید از گوهر دین آعاز کنند و صدفهای عصر را در خدمت ان بنهند.
پاره ای از برابری های حقوقی که لیبرال ها از انها دفاع میکنند در بدو تولد لیبرالیزم جزِی مطالبات آنها نبوده. مثلا برابری زن ومرد در قرون هفده و شانزده مطلقا مطرح نبوده و در اواخر ١٩و اوایل٢٠ بود که این حق به زنان داده شد تا رای بدهند.
نفی بردگی در قرن ١٨ روی داد و از آن پس بود که بردگان با اربابان سابق خود حقوق برابر پیدا کردند.
از طرفی دیگر جای انکار نیست که در اسلام نابرابری های حقوقی فراوان وجود دارد ،
از جمله نابرابری میان عبد و مولا ، نابرابری حقوقی زن و مرد و نابرابری حقوقی مسلمان و غیر مسلمان در جامعه ی اسلامی. این نابرابری ها از مسلمات فقه اسلامی است و فقهای فرقین بر آنها اجماع دارند.
حال سوال این است که این نابرابری های حقوقی جزء ذاتیات اسلامند یا جزء عرضیات اسلام؟
پاسخ صریح من این است که این نابرابری ها جزء عرضیاتند و لذا بنا به تعریف می توانستند غیر از این باشند.
به طور کلی تمام نظام حقوقی اسلام جزء عرضیات اسلام است.
نباید «مقاصد شارع» را با «راه نیل به آن مقاصد» یکی دانست.
اینها منبعث از شرایطی هستند که پیامبر در آنها مبعوث شدند و به هیچ وجه جز ارزشهای مطلق انسانی محسوب نمیشوند،
و به همین سبب میتوانند مشمول اجتهادات عصری واقع شوند و جای خود را به عرفیات و آداب و ارزشهای دیگر بدهند و همچنان حافظ مقاصد شارع باشند.
با توجه به افزایش روز افزون منابع مجازی در مورد عرفان به ویژه درباره شاعر بزرگ ایرانی مولانا جلال الدین مشهور به مولوی و بیان مطالب غیر کارشناسی درشبکه های مجازی، برآن شدیم تا با استفاده از سخنان اساتید مطرح عرفان و مولوی شناسان با اطمینان از صحت مطالب و منابع چکیده ای از شرح حکایات مثنوی، فیه ومافیه، ابیات دیوان شمس و فایلهای سخنرانی در این خصوص و سایر عرفا را در اختیار علاقمندان قرار دهیم.
